trzeba

1. Komuś dużo nie trzeba «ktoś jest tak pobudliwy, że wystarczy słaby bodziec, impuls, aby gwałtownie zareagował»: Wystarczyło jedno przypadkowe spojrzenie w kierunku stolika, przy którym siedzieli bandyci. Im dużo nie trzeba. Myślą, że mają licencję na zabijanie. ŻW 13/12/2001.

2. Nie trzeba daleko szukać «można potwierdzić coś na podstawie obserwacji bliskiego otoczenia»: – Może starzy mają inne nazwisko – domyślał się później Kuba. (No tak, to się zdarza, nie trzeba daleko szukać – ja się przecież inaczej nazywam niż mama.) W. Horwath, Seans.

3. Nie trzeba komuś mówić, powtarzać (czegoś) dwa razy; nie trzeba kogoś długo, dwa razy (o coś) prosić «ktoś chętnie i natychmiast spełnia czyjeś polecenia lub prośby, nie potrzebując ponaglania»: – Jeżeli nam się uda rozpracować do końca całą szajkę, to... utknął, nie mogąc znaleźć słów. – W takim razie bierzemy się do roboty. Perełce nie trzeba było dwa razy powtarzać. Za chwilę odwalał już pierwszy kamień. A. Bahdaj, Wakacje. – Jakiś cham przysiadł się do naszego stolika i podrywa mi damę. Pomóż, błagam... Zdzisiowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Podszedł do naszego natręta z miną, która wzbudzała grozę. J. Stawiński, Piszczyk. (...) była grzeczna, dała się lubić, o nic nie trzeba było jej dwa razy prosić. S. Łubiński, Ballada.

Jeśli (jak) się powiedziało a, (to) trzeba powiedzieć b zob. powiedzieć 1.

Trzeba trafu zob. traf.